Βρέθηκα σε ένα μικρό κόλπο, να ξαπλώνουμε πάνω στην νωπή άμμο. 1 Ιουλίου, έγινε η μεγαλύτερη έκλειψη του χρόνου.
Βρέθηκα σε μία παραλία που είχα χρόνια να 'ρθώ, παρέα με τους δικούς μου ανθρώπους να κοιτάμε τον ουρανό χωρίς φεγγάρι.
Ακούς τη δική μου μουσική ή εκείνη των κυμάτων; Τελίκα, το πιο φωτεινό αστέρι το βρήκες; Κατάλαβες τελικά το νόημα των πραγμάτων; βρέθηκα να αναρωτιέμαι σε ένα κολπάκο, παρέα με τους ανθρώπους μου. Αναζητώντας μια τελειότητα και ένα κρυφό όνειρο που δεν πραγματοποιήθηκε. Τι σημασία έχει η τελειότητα όταν μπορείς να φτιάξεις ένα δικό σου παζλ και να το κάνεις όσο μεγάλο θες και να το γεμίσεις με όσα χρώματα θέλεις. Αν έφτιαχνα τώρα το παζλ μου θα είχε χρώμα θαλασσί για να με γαληνεύει. Ο ήλιος θα ήτανε βαθύ κόκκινο, να τον κοιτάς όποτε θέλεις. Και το χαμόγελο σου θα το 'κανα ζεστό να ζεματάνε τα φιλιά σου. Κι ας τα άλλαζα όλα τι σημασία έχει. Μόνο τα μάτια σου θα άφηνα να λάμπουν, όπως έχουν, γιατί κι ουρανός βρέθηκε μόνος χωρίς φεγγάρι.
Μήπως ξέχασα να μοιραστώ ποια είμαι; Όχι, δε νομίζω, αφού με ξέρεις
"Να 'ναι οι στιγμές μας όλες, γεμάτες δυνατά γέλια, όπως τώρα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου